Hiç kardeşi olmamasına rağmen kardeş bildiği arkadaşlarının evimizden eksik olmadığı bir babayla büyüdüm ben. O kocaman aile hissinin verdiği huzuru hep özlerim. Uykusu gelenin boş bulduğu bir köşeye kıvrılıp yattığı, canı birşey çekince herkesin kendi mutfağı gibi girip birşeyler hazırladığı muhabbet akşamlarını.. Yılbaşı gecelerini, doğum günü kutlamalarını. Haftasonu dostlarımız geldiler eve. Biri çocuklu biri değil. Biriyle belki aynı anda büyütürüz bebişlerimizi. Amcalar teyzeler tek çocuğun etrafında pervaneyken düşündüm; evet işte bu dostlar yaşatabilir bebeğime büyük bir aileyiz hissiyatını. Yemekler yenildi, içecekler içildi. Muhabbet muhabbet üstüne açıldı. Özlemler anlatıldı, sıkıntılar konuşuldu. Kimse kalkmak istemedi gece yarısına dek. Kalkmanın gerekliliği düşünülmedi bile. Miniğimiz sızdı yorgunluktan bir köşede. Hanımlar beyleri çekiştirdik mutfakta. Komşu olmak için planlar yaptık. Aynı anda anne olma duaları ettik. Ve koca bir pazar gününü huzurla geçirdik. Evimden hiç eksik olmasın istedim bu dostlarımın. Ve bir kez daha şükrettim sahip olduklarım için. Çocukluğumun o güzel anılarını kendi çocuğuma sunabileceğimi düşündüğüm için.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder